Jom Kipoeroorlog
De Jom Kippoeroorlog (die ook Oktoberoorlog wordt genoemd) was een oorlog tussen Israël aan de ene kant en de Arabische staten Egypte en Syrië aan de andere. De oorlog duurde van 6 tot 25 oktober 1973 en wordt zo genoemd omdat deze uitbrak op de Joodse "Grote Verzoendag", Jom Kippoer in het Hebreeuws. Het was eigenlijk een vervolg op de Zesdaagse Oorlog van 1967 die gewonnen was door Israël. Dat land had toen o.m. gebied van Syrië en Egypte bezet en dat nog steeds niet teruggegeven. Van Egypte zelfs de hele Sinaïwoestijn.
De oorlog
De twee Arabische staten waren nu beter voorbereid dan in 1967, toen ze gedacht hadden Israël wel eventjes "van de kaart te vegen". Ze hadden zich nu voorzien van uitgebreide militaire hulp van de Sovjet-Unie. Die beperkte zich weliswaar tot militaire adviseurs en de inzet van de fameuze MiG-straaljagers, die werden gevlogen door Russische piloten, maar was toch zodanig, dat je kon spreken van een "Russische" opmars in de Sinaïwoestijn. De aanval was zo verrassend, dat Israël werd teruggedreven en het was dat de Amerikanen, die Israël zoals zo vaak ondersteunden, dit land niet lieten vallen, anders had het er somber uitgezien voor de Joodse staat. Pas in de laatste dagen van de oorlog konden de Egyptenaren en Syriërs worden teruggedrongen en kon Israël op de westelijke oever van het Suezkanaal een bruggenhoofd vormen. Dat wil zeggen dat het daar een belangrijke strategische plek had veroverd. Door bemiddeling van de Verenigde Staten gelukte het in januari 1974 met Egypte en in juni 1974 met Syrië een wapenstilstand te sluiten.
De olieboycot
Misschien was de Jom Kippoeroorlog militair niet zo belangrijk, zeker niet als je het vergelijkt met andere conflicten in het Midden-Oosten, maar had wel wereldwijd gevolgen door de Arabische olieboycot. Dat was een straf van de Arabieren voor de Westerse wereld, omdat die Israël steunde. Zo ging in Nederland, toen een grote vriend van Israël, de benzine "op de bon". Op 4 november 1973 werd een autoloze zondag ingevoerd om benzine uit te sparen. Je moest dus je auto laten staan, tenzij je een dokter was of een ander belangrijk iemand. Anders kreeg je een boete. Minister-president Joop den Uyl van de PvdA kwam op de televisie vertellen dat we er maar aan moesten wennen, dat het "nooit meer zo zou zijn als vroeger". Maar dat bleek nogal los te lopen. De olievoorraden waren nog aanzienlijk zodat de boycot niet erg veel pijn deed en na enige tijd werd opgeheven. Zondag 6 januari 1974 was alweer de laatste autoloze zondag.